Uw bankjeszetter is even een paar weken of zo met vakantie. Irgendwo uitrusten en nieuwe plannen ontwikkelen.
Uit de collectie Mellendijk (keuze tekstdichter en vers) voorraad Mellendijk: Willem te Molder⇲
maandag 27 mei 2019
vrijdag 17 mei 2019
Dichtersbankje | Frank De Vos
Foto: © collectie Arjan Haakshorst⇲
Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mellendijk:
Frank De Vos⇲
Habeas Corpus
12 juni 2008
Wij hebben een lijf, omdat we geen stad zijn,
geen samengedreven vee, geen blauwe r
die aanrolt op het betonrot van een havendok
geen samengedreven vee, geen blauwe r
die aanrolt op het betonrot van een havendok
omdat we taarten eten, smoutebollen bakken,
er joelende kinderen spelen,
omdat de boer zijn boerin hier kust, er nog
een molen staat, er geen metaalmoeheid raast
omdat we geen klaplong zijn, geen palliatief verhaal,
geen geslepen gebit van een baggerkraan
omdat we hier ’s avonds de soep uitscheppen, bij elkaar
op de stoep, om ons gezicht een laatste praatje slaan
Wij hebben een lijf, omdat we geen stad zijn,
en "zie je" zeggen, en "ook zo", we ons Doel
noemen, niet Guantanamo Bay
In zijn aanstellingsspeech vergeleek Frank De Vos Doel met een dorp waar nog vrije burgers, echte Galliërs, rondlopen, zeer tegen de zin van ‘Caesar’ Peeters. Hij besloot met een dringende oproep aan Kris Peeters om een moratorium af te kondigen op de afbraak van de huizen in Doel. Nu het lang niet zeker is dat het Saeftinghedok er zal komen, is er geen enkele dringende reden om Doel verder te ontruimen. Frank de Vos lanceerde een oproep voor zijn eerste project: de bedichting van Doel.
zaterdag 11 mei 2019
Dichtersbankje | Leo Vroman en Tineke Vroman | Georgine Sanders
Foto: ©Albert Hagenaars | Centrum Prabolinggo | Java
Uit de collectie Mellendijk (keuze dichters en gedichten) voorraad Hagenaars: Leo Vroman⇲ en Tineke Vroman⇲
Vanwege de geboortedag van Leo Vroman (10 april 1915 - 22 februari 2014) werd op NPO2 uitgezonden: Profiel: Leo en Tineke Vroman (Human) In het leven van dichtersechtpaar Leo (94) en Tineke Vroman (88) staan de liefde, het leven en de dood centraal. Op de vraag naar de voorwaarde om samen zo gelukkig oud te worden hoeft Leo niet na te denken: 'Liefde'.
Cold Rain
Liefdesbankje | Utrecht
Ogendicht | Maarten Doorman leest Leo Vromans VREDE
Voor wie dit leest
Voor wie dit leest
Muara Enim (1926)
Oud jeugdhuis waarvan ik geen inhoud weet
dan schaduw flakkerend in het olielicht,
angst door het krijsen van katten in duisternis,
nog bangzijn voor slangen als het gras beweegt.
Mijn moeder naaide, soms bakte zij brood.
Maar wat speelden wij kinderen in het lege
huis, de verwilderde tuin? Ik heb het ook nooit,
voordat het te laat was, zelfs willen weten.
Losse momenten die evenveel leegte
lieten, nooit samenvielen met het verslag
van de foto's, tot aan de dag dat mijn vader zag
dat hij mij had leren lezen. Toen bleven de vele
huizen waar wij eens woonden verder bevolkt
door mensen, meubels en boeken, en toen begon
mijn geschiedenis. Met wie kan ik die delen?
Bezoek aan Malang (1930)
Mijn grootmoeders huis had een tuin vol geheimen,
verborgen viooltjes die ik mocht zoeken.
Zij maakte mijn kop chocola in haar kamer
die vol stond met foto's, diepzinnige boeken.
Mijn grootmoeder wist zich omgeven door geesten.
Zij zag de kleuren van het goede en kwade
en las je gedachten. Zij was onbevreesd,
dit had zij bereikt door haar studie, na jaren.
Maar nog weer later hoorde zij stemmen
een onnoembaar kwaad van haar spreken, die volgden
haar waar zij ook was. Zij bleef studeren. Geen mens
die het weten wou, zelfs niet haar dochter.
Zij is al lang dood, maar ik weet waar zij wonen,
haar geesten: in bloemen die trillen op wind-
stille lucht, in de kruinen van bomen.
Ik kon ze nooit zien en verdien dat ook niet.
Abonneren op:
Posts (Atom)