maandag 27 mei 2019

Dichtersbankje | Willem te Molder



Uw bankjeszetter is even een paar weken of zo met vakantie. Irgendwo uitrusten en nieuwe plannen ontwikkelen.  

Uit de collectie Mellendijk (keuze tekstdichter en vers) voorraad Mellendijk: Willem te Molder⇲


Camera : Patrick Spoel | Muziek: Willem te Molder en Hans Keuper | Boh Foi Toch 


vrijdag 17 mei 2019

Dichtersbankje | Frank De Vos

Foto: © collectie Arjan Haakshorst⇲

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mellendijk: 
Frank De Vos⇲

Habeas Corpus
12 juni 2008

Wij hebben een lijf, omdat we geen stad zijn,
geen samengedreven vee, geen blauwe r
die aanrolt op het betonrot van een havendok

omdat we taarten eten, smoutebollen bakken,
er joelende kinderen spelen,
omdat de boer zijn boerin hier kust, er nog
een molen staat, er geen metaalmoeheid raast

omdat we geen klaplong zijn, geen palliatief verhaal,
geen geslepen gebit van een baggerkraan
omdat we hier ’s avonds de soep uitscheppen, bij elkaar
op de stoep, om ons gezicht een laatste praatje slaan

Wij hebben een lijf, omdat we geen stad zijn,
en "zie je" zeggen, en "ook zo", we ons Doel
noemen, niet Guantanamo Bay



In zijn aanstellingsspeech vergeleek Frank De Vos Doel met een dorp waar nog vrije burgers, echte GalliĆ«rs, rondlopen, zeer tegen de zin van ‘Caesar’ Peeters. Hij besloot met een dringende oproep aan Kris Peeters om een moratorium af te kondigen op de afbraak van de huizen in Doel. Nu het lang niet zeker is dat het Saeftinghedok er zal komen, is er geen enkele dringende reden om Doel verder te ontruimen. Frank de Vos lanceerde een oproep voor zijn eerste project: de bedichting van Doel.


zaterdag 11 mei 2019

Dichtersbankje | Leo Vroman en Tineke Vroman | Georgine Sanders

Foto: ©Albert Hagenaars | Centrum Prabolinggo | Java

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichters en gedichten) voorraad HagenaarsLeo Vroman⇲ en Tineke Vroman⇲ 



Vanwege de geboortedag van Leo Vroman (10 april 1915 - 22 februari 2014) werd op NPO2 uitgezonden: Profiel: Leo en Tineke Vroman (Human) In het leven van dichtersechtpaar Leo (94) en Tineke Vroman (88) staan de liefde, het leven en de dood centraal. Op de vraag naar de voorwaarde om samen zo gelukkig oud te worden hoeft Leo niet na te denken: 'Liefde'.

Cold Rain

Liefdesbankje | Utrecht
Ogendicht | Maarten Doorman leest Leo Vromans VREDE


Voor wie dit leest

Muara Enim (1926)

Oud jeugdhuis waarvan ik geen inhoud weet

dan schaduw flakkerend in het olielicht,

angst door het krijsen van katten in duisternis,

nog bangzijn voor slangen als het gras beweegt.



Mijn moeder naaide, soms bakte zij brood.

Maar wat speelden wij kinderen in het lege

huis, de verwilderde tuin? Ik heb het ook nooit,

voordat het te laat was, zelfs willen weten.



Losse momenten die evenveel leegte

lieten, nooit samenvielen met het verslag

van de foto's, tot aan de dag dat mijn vader zag

dat hij mij had leren lezen. Toen bleven de vele



huizen waar wij eens woonden verder bevolkt

door mensen, meubels en boeken, en toen begon

mijn geschiedenis. Met wie kan ik die delen?
Bezoek aan Malang (1930)

Mijn grootmoeders huis had een tuin vol geheimen,

verborgen viooltjes die ik mocht zoeken.

Zij maakte mijn kop chocola in haar kamer

die vol stond met foto's, diepzinnige boeken.



Mijn grootmoeder wist zich omgeven door geesten.

Zij zag de kleuren van het goede en kwade

en las je gedachten. Zij was onbevreesd,

dit had zij bereikt door haar studie, na jaren.



Maar nog weer later hoorde zij stemmen

een onnoembaar kwaad van haar spreken, die volgden

haar waar zij ook was. Zij bleef studeren. Geen mens

die het weten wou, zelfs niet haar dochter.



Zij is al lang dood, maar ik weet waar zij wonen,

haar geesten: in bloemen die trillen op wind-

stille lucht, in de kruinen van bomen.

Ik kon ze nooit zien en verdien dat ook niet.