A ti sola, en cumplimiento de una promesa
que habrás olvidado como si fuera tuya.
Un carnívoro cuchillo
de ala dulce y homicida
sostiene un vuelo y un brillo
alrededor de mi vida.
Rayo de metal crispado
fulgentemente caído,
picotea mi costado
y hace en él un triste nido
Mi sien, florido balcón
de mis edades tempranas,
negra está, y mi corazón,
y mi corazón con canas.
Tal es la mala virtud
del rayo que me rodea,
que voy a mi juventud
como la luna a la aldea.
Recojo con las pestañas
sal del alma y sal del ojo
y flores de telarañas
de mis tristezas recojo.
¿Adónde iré que no vaya
me perdicíón a buscar?
Tu destino es de la playa
y mi vocación del mar.
Descansar de esta labor
de huracán, amor o infierno
no es posible, y el dolor
me hará a mi pesar eterno.
Pero al fin podré vencerte,
ave y rayo secular,
corazón, que de la muerte
nadie ha de hacerme dudar.
Sigue, pues, sigue, chucillo,
volando, hiriendo. Algún día
se pondrá el tiempo amarillo
sobre mi fotografía.
1
Alleen voor jou, een belofte vervullend
die je zal vergeten zijn, alsof het de jouwe was.
Een vleesetend mes
met een zachte, moorddadige vleugel
cirkelt in fonkelende vlucht
rond om mijn leven.
De grillige metaalflits
die oogverblindend neersloeg
pikt in mijn flank
en maakt er een droevig nest.
Mijn slaap, bloeiend balkon
van mijn jeugdjaren,
is zwart en mijn hart,
mijn hart is vergrijsd .
De bliksemschicht die mij omringt
is zo boosaardig,
dat ik naar mijn jeugd ga,
zoals de maan naar het dorp.
Met mijn wimpers sprokkel ik
het zout van mijn oog en van mijn ziel
en van mijn droefheid
pluk ik spinragbloemen.
Waarheen zal ik gaan, opdat ik
mijn ondergang niet tegemoet ga?
Jouw lot is van het strand
en mijn roeping van de zee.
Van dit stormachtig labeur,
lief de of leed, kom ik niet tot rust
en ook al wil ik het niet,
het leed zal mij vereeuwigen .
Maar tenslotte zal ik je kunnen overwinnen,
vogel en seculaire schicht,
hart, want wat de dood betreft
brengt niemand mij tot twijfel.
Ga dus maar door, mes, ga maar door,
vliegend en verwondend. Ooit
komt de dag, dat boven mijn foto
de tijd vergeelt.
2
¿No cesará este rayo que me habita
el corazón de exasperadas fieras
y de fraguas coléricas y herreras
donde el metal más fresco se marchita?
¿No cesará esta terca estalactita
de cultivar sus duras cabelleras
como espadas y rígidas hogueras
hacia mi corazón que muge y grita?
Este rayo no cesa ni se agota:
de mí mismo tomó su procedencia
y ejercita en mí mismo sus furores.
Esta obstinada piedra de mí brota
y sobre ml dirige la insistencia
de sus lluviosos rayos destructores.
Zal die bliksem die mijn hart bewoont
met getergde roofdieren, ziedende
smederijen en aanbeelden, waar zelfs het
nieuwste metaal verwelkt nooit bedaren?
Zal die koppige stalactiet haar harde haardos
van zwaarden en onbedwingbare vuren
steeds dichter doen groeien
naar mijn hart dat schreeuwt en brult?
Die bliksem die bedaard noch uitgeput raakt,
is aan mezelf ontstaan en in mezelf
ontketent hij zijn razernij.
Die eigenzinnige steen van mij kiemt
en blijft hardnekkig zijn vernietigende
buiige bliksems op mij richten.
