Dichtersbankje | John Lennon

Vredestraat | Berchem 

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers: John Lennon 👉

Give peace a chance

Two, one-two-three-four!

Ev'rybody's talking 'bout
Bagism, Shagism, Dragism, Madism, Ragism, Tagism
This-ism, that-ism, is-m, is-m, is-m

All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance

Hit it
C'mon, ev'rybody's talking about
Ministers, sinisters, banisters and canisters
Bishops and Fishops and Rabbis and Popeyes and bye-bye, bye-byes

All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance

Let me tell you now
Ev'rybody's talking 'bout
Revolution, evolution, masturbation, flagellation, regulation, integrations
Meditations, United Nations, congratulations

All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance

Ev'rybody's talking 'bout
John and Yoko, Timmy Leary, Rosemary, Tommy Smothers, Bobby Dylan, Tommy Cooper
Derek Taylor, Norman Mailer, Alan Ginsberg, Hare Krishna, Hare, Hare Krishna

All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance

All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance

All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance

All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance

All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance

All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance

All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance

Source: LyricFind

Songwriters: John Lennon

Give Peace a Chance lyrics © Sony/ATV Music Publishing LLC

Dichtersbankje | Wislawa Szymborska

Foto: Bert Bevers | Beeldhouwersstraat | Antwerpen

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers:  Wislawa Szymborska 👉

Gesprek met een steen

Ik klop op de deur van een steen.
‘Ik ben het, doe open.
Ik wil bij jou naar binnen gaan,
overal bij je rondkijken, met jou mijn longen vullen.’

‘Ga weg,’ zegt de steen.
Ik ben hermetisch gesloten.
Zelfs aan stukken geslagen
zullen we hermetisch gesloten blijven.
Zelfs fijngewreven tot zand
zullen we niemand binnenlaten.’

Ik klop op de deur van de steen.
‘Ik ben het, doe open.
Ik kom uit louter nieuwsgierigheid
die alleen het leven kan bevredigen.
Ik heb me voorgenomen door je paleis te wandelen
en daarna nog blad en waterdruppel te bezoeken.
Ik heb voor die dingen niet veel tijd.
Mijn sterfelijkheid hoort je te ontroeren.’

‘Ik ben van steen,’ zegt de steen,
‘en moet noodzakelijkerwijs mijn ernst bewaren.
Ga hier weg.
Ik heb geen lachspieren.’

Ik klop op de deur van de steen.
‘Ik ben het, doe open.
Ik heb gehoord datje binnen grote lege zalen hebt,
onbezichtigd en vruchteloos mooi,
verlaten en zonder echo van enige voetstap.
Geef toe datje daar zelf niet veel van weet.’

‘Ja, grote en lege zalen,’ zegt de steen,
er is alleen geen plaats.
Mooi, wellicht, maar dat gaat de smaak van
jouw gebrekkige zintuigen te boven.
Je kunt me leren kennen, maar ervaren nooit.
Mijn hele oppervlak keer ik jou toe,
mijn hele binnenste wend ik van je af.’

Ik klop op de deur van de steen.
‘Ik ben het, doe open.
Ik zoek in jou geen toevlucht voor altijd.
Ik ben niet ongelukkig.
Ik heb zelf ook een huis.
Mijn wereld is een terugkeer waard.
Ik kom en ga met lege handen.
En als bewijs dat ik hier werkelijk was,
kan ik slechts beschikken over woorden die niemand zal geloven.’

‘Je komt er niet in,’ zegt de steen.
‘Je mist het zintuig van de deelname.
En er is niets wat dat vervangen kan.
Zelfs een tot alziendheid aangescherpte blik
baat je niets zonder het zintuig van de deelname.
Je komt er niet in, hebt er nauwelijks een idee van,
bezit nauwelijks zijn kiem, de verbeelding.’

Ik klop op de deur van de steen.
‘Ik ben het, doe open.
Ik kan niet tweeduizend eeuwen wachten
voor ik in jouw huis mag komen.’

‘Als je mij niet gelooft,’ zegt de steen,
‘vraag dan het blad, je zult hetzelfde horen.
Vraag het de waterdruppel, zijn antwoord luidt net zo.
Vraag het tenslotte een haar op je eigen hoofd.
Een lach zwelt in me aan, een reusachtige lach,
maar ik weet niet hoe ik hem moet lachen.’

Ik klop op de deur van de steen.
‘Ik ben het, doe open.’

‘Ik heb geen deur,’ zegt de steen.

Dichtersbankje | Louis Radstaak

 

Rijksmuseum Twente | Enschede 

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mellendijk: Louis Radstaak 👉

Intonarumori

Intonarumori: Lawaaimachines
Luigi Russolo zwoer de verf af
en ging schilderen met geluid
uit vreemde apparaten

          de wind stormt
         in het holst van de nacht
         naar het einde van de winter
Ululatori: Loeiers
         lijnvliegtuigen brommen zacht
         en onophoudelijk knipperend
         naar hun bestemmingen
Ronzatori: Gonzers
         het huis krimpt krakend
         of zet het juist uit
         de radiator suist
Sibilatori: Sissers
         de dieselauto bezorgt
         bij de buren De Krant
         Voor Wakker Nederland
Rombatori: Dreuners
         een brommertje komt langs
         ik hoor het kilometers later nog
         het is zich nergens van bewust
Crepitatori: Knetteraars
         een helicopter choppert
         boven een militaire oefening
         geweerschoten klinken
Scoppiatori: Ontploffers
         kreunend wakker geworden
         poets ik elektrisch mijn tanden
         en spoel ze vervolgens met Odol
Gorgogliatori: Gorgelaars
         "Futurisme is Lawaai"
         schreef Marinetti in 1909
         honderd later zijn ze overal
Intonarumori: Lawaaimachines.

Dichtersbankje | Inge Boulonouis

Foto: Bert Bevers | Kasteelstraat | Antwerpen

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers: Inge Boulonois 👉

November

Novembermaand, normale najaarsgang:
Natuur neigt naar notoire nattigheid
Naar nivellerende neutraliteit
Nee, nergens nabloei, nectar, nesteldrang

Navrante nevel nijdast Nederland
Noordwesterstorm nijpt nukkig, naderhand


Inge Boulonois (1945)
uit: Puntig licht (2022)

Dichtersbankje | Rod McKuen

Bank: Karien Wiericksx | Tongerlohuys | Roosendaal

Uit de collectie Mellendijk (keuze gedicht en dichter) voorraad Mellendijk: Rod McKuen 👉

Dichtersbankje | Taras Shevchenko (1814 – 1861) | Johan Daisne (1912 – 1978)

Foto: Greetje Lammers | Brinkheurne | Winterswijk 

Testament

Wanneer ik zal sterven,
begraaft me in een koergan,
in ’t midden der grote steppen
van mijn geliefde Oekraina,
zo dat de eindeloze vlakten,
de Dniëpr en de watervallen 
zichtbaar wezen en hoorbaar weze 
hoe de golven er bruisen.

Wanneer ze weg van Oekraina
’t bloed der vijanden zullen voeren 
in de blauwe zee, zal ik roeren 
vlakten en bergen, 
alles verlaten en opstaan
om te bidden tot de Heer. Maar tot dan 
ken ik geen God.

Begraaft me en staat op, 
breekt je boeien, 
laat uit ’t laffe vijandelik bloed 
de vrijheid opbloeien. 
En wilt dan, in ’t grote gezin, 
in ’t nieuwe, het bevrijde, 
een stil en goed woord 
aan mijn herinnering wijden.

Taras Shevchenko vertaling Johan Daisne 👉

zie ook ander Dichtersbankje daar 👉

Dichtersbankje | Diana Abbink

 

De Gelderlander 01-10-22 | beeld Hulzer Willem | Pronsweide | Winterswijk

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mellendijk: Diana Abbink 👉

Hulzer Willem

Groot harte, scharpen blik 

der ging 'm neet völle mis.

Van de buurtschap, 't darp, 

de leu en eure geschiedenis.

Maor 't bunt ziene verskes 

dee nog altijd ons harte raakt.

En töt an den dag van vandage  

't laeven een betken mooier maakt.

                                        Diana Abbink 

meer Hulzer Willem op 'sMelsleMs' 👉  

en dG (achter betaalmuur) 👉

Dichtersbankjes | Poesiabotanica

Foto: Bert Bevers | Kruidtuin | Antwerpen

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichters en blog voorraad Mannen van Bevers: Poesiabotanica 👉

Dichtersbankje | Jack Weijkamp Lucy Legeland

Foto: Hans Mellendijk | Landgoed Anningahof | Zwolle

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mellendijk: Firma Weijland 👉

Lichtschommel

 

hen 

weerum

hen 

weerum

 

met de Veerman

van ’t licht

naor ’t duuster

en 

weerum

 

ach Veerman

nem ons met

aover de rivier

’t grieze lint

dat begint as ‘n kind

en zich stort in de zee

van aovergave en grinnikwals

 

en weerum

naor ’t duuster

samen op den 

lichtschommel

en hup!

daor gao’w weer

naor ’t licht

 

en vannacht dans ik

zo uutbundig

as ’t doolridder

zo uutdagend dansen

dat mien eigenste schim
mien pas weer zut

’s margens vrog in bed

Dichtersbankje Armando

Foto: Peter Bevers | Kamp Vogelsang,  Ordensburg

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers: Armando 👉

Opstand

Iemand is op de stalen tafel gaan staan,
heeft ongeduldig gesproken,
gepraat gepraat
en opnieuw gesproken.
Iemand zwaaide met een vlag.

De kelen hebben gezongen.

Er werd gezocht
naar de noodzaak van een leus,
die de duisternis beschrijft.

De opstand zal klagend onderweg zijn.


uit: 'Stemmen', 2013.

Dichtersbankje | Hans Mellendijk

Foto: Hans Mellendijk | Hoofdstraat | Grolloo

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mellendijk: Hans Mellendijk 👉

Liepen

bi-j de dood van Cuby

"The sky is crying. Look at the tears, rolling down the street, ..."

in de elend gaon zitten
tienerträöne laoten liepen

't platteland, de heide
't hied, de melde lei d'r
opens ander bi-j

de harfst leerden wi-j
kennen en eeuweg
't verdreet

liepen, liep, lep, 'eleppen

Dichtersbankje | de Omsmeders

 

Foto: Hans Mellendijk | De Krent | Hummelo

Uit de collectie Mellendijk (keuze gedicht en dichters) voorraad Mellendijk: De Omsmeders. 

De Enghuizer Dialogen | Dwaallust 👉 

Dichtersbankje Tom Lanoye

Foto: Bert Bevers | Westermarkt, Tilburg.

 Uit de collectie Mellendijk (keuze gedicht en dichter) voorraad Mannen van Bevers: 

Tom Lanoye  👉

Open en brood

Is 't om dat urenlang en bovenarmse kneden van
maagdelijk wit en toch naar bosgrond ruikend deeg?
Of door 't gekoter in zo'n roodgestookte oven?
Maar brood maakt mij zo geil en mals lijk boter.

Wie kan de versheid aan van het kadetje? Weerstaan:
de ruige ronding van de tijgerpistolet? Een bruine bol 
gaat onder meel en zonnepittenpuisten schuil — en
toch: zijn smaak maakt mij zo geil en wee lijk boter.

Ik ken een man, die wordt onwel alleen al van
de geur van zijn mastel. Een matrone, die huivert
om de blanke stengels naast haar minestrone. En
ik word van mijn stokbrood al zo ijl en geil lijk boter.

Zelfs als ik denk aan de horreur waarbij een kleintje
— zo'n rogge met rozijntjes! — op een plank gelegd
de kartels van een broodmes moet trotseren, dan
nog maakt mij dat lijden geil en zweterig lijk boter.

Ja, ik beken. Het breken met de hand, het machinale
snijden, al dat geweld maakt mij van langsom heter en
devoter: niets lijkt mij heiliger en groter dan een brood...
Waarom ben ik maar mens? Was ik niet beter boter?

Dichtersbankje | Taras Shevchenko

Foto: © Bert Bevers | Station Tilburg Universiteit 

Uit de collctie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers: Taras Shevchenko 👉

Testament (Zapovit)

When I am dead, bury me
In my beloved Ukraine,
My tomb upon a grave mound high
Amid the spreading plain,
So that the fields, the boundless steppes,
The Dnieper's plunging shore
My eyes could see, my ears could hear
The mighty river roar.


When from Ukraine the Dnieper bears
Into the deep blue sea
The blood of foes ... then will I leave
These hills and fertile fields --
I'll leave them all and fly away
To the abode of God,
And then I'll pray .... But till that day
I nothing know of God.


Oh bury me, then rise ye up
And break your heavy chains
And water with the tyrants' blood
The freedom you have gained.
And in the great new family,
The family of the free,
With softly spoken, kindly word
Remember also me.

Taras Shevchenko
25 December 1845, Pereiaslav
Translated by John Weir, Toronto, 1961

Dichtersbankje | Pierre Kemp

Foto: Bert Bevers | Ster der Zee | Sint-Idesbald

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers: Pierre Kemp 👉 

De Bruid der Onbekende Zee.   Zij was een wezen wonderlijk herboren   Uit goudgroen water, waarin rossig schijn   Van onuitbluschbre lamp der ziel, heur haar   Een wildernis van schuim, waarin gevangen   Glans van de zon; haar taal was zacht geruisch,   Dat klaaglijk klonk in 't rijzen van de zon   - Alsof een stem van vuur haar iets verweet -;   Dat angstig zuchtte om lang vergaan geluk   Bij 't donker vloeien van alzwarten nacht;   Dat lieflijk smeekte in 't blauwende gedroom   Maanlicht op golven langs een woud aan zee,   Zóó dat de schaduw van 't geboomt viel op   't Betoovrend minnespel van schuim en licht.       Zij was de bruid der onbekende zee,   Die nergens lag in een der oceanen,   - Gelijk op 't aardrond een verloren land   Binnen een gordel bergen hemelhoog -,   Gedoemd door plotsen toovervloek, wijl zij   Om pracht van zee haar vroeger lief verstiet,   En deze uit haat haar dús geworden deed   Tot wondre bruid van onbekende zee,   Geschapen door eenzelfden toovervloek   Uit éénen wil in uur van hoogsten haat.       De doemer woonde aan 't strand waar de gedoemde   Leefde in de golven en uit 't water rees   Bij wislen der getijden, dag en nacht,   Regen en zonschijn of verhevelingen.   Dan speet hem 't vloeken in dat uur van haat.   Het leek of ze in haar doem nog schooner was,   Dan toen ze met hem ging door bloemlandouw,   Of speelde in 't rozen van geboren maan   Op luit een lied uit landen lang gelêen,   Waar tijd een gouden nevel over spon   Van immer schoonere mysteriën.   Hij wist hoe vaak, dat hij den vloek herriep   En treurde om 't noodlot, dat hem vloeken liet   En dan den vloek vervulde, doch geen macht   Hem gaf de wreede woorden te herroepen.   Toch kwam een tijd, dat ook die vloek verging,   Wijl die niet eeuwig was. Geheel verloren   In het verlangen naar dat oogenblik   Bleef hij in droom aan de onbekende zee,   Dacht hij haar, in de stond van ban-geheven,   Weer even schoon, als in dien tijd weleer.   Vervuld van medelijden eindeloos   Herinrend zich, hoe zij den zomer minde,   Had hij getijden in hun gang gestold   Toen 't zomer was en door zijn wonderwil   Groeide het nieuw geblaêr het oude weg,   Zóó dat de kust in eeuwgen zomer bleef;   En zwoelde hij de wateren dier zee,   Opdat zij door zijn vloek geen koude leed.   Zelfs schiep hij op de golven tuin van vreemd   Gebloei van alge en ander zeegewas,   Door hem gekruist in zijn geheimen gaard   Met orchidee en zeldzaam rozensoort.   En heel de pracht van dien droomvreemden tuin   Zond hij de golven over naar de plek,   Waar hij heur ziel zag, als goud-roze lamp,   Branden in 't goudgroen water van heur lijf,   Rijzen en dalen op beschuimden vloed.       In plotsen glans van blauwen zilverschijn,   Als weken wolken voor 't begeer der maan,   Zag hij haar weven 't haar van droomgroen schuim   Met de algen tot een wonderlijken krans,   Zooals geen geest vermag te vlechten uit   Zeldzame bloemen, zijïg gaasgeweef   Met netten van juweelen overspreid.   Begeerig naar het zingen harer ziel   Dwong hij de golven van het voorste plan   Tot slapen zonder droomen van geruisch....   Dan luisterend naar ver, waar 't flauw gegloei   Van lamp der ziel verscheen en weer verdween   In 't rhythmisch deinen van het golfbeweeg,   Klonk er een lied als uit verzaam geboren   Van klank uit zilveren bazuin en snaar   In tragen streek verwekt tot hoog begeer:       ‘O, in uw haat hebt gij mij steeds begeerd   En in het rijzen van de roze maan   Hebt gij mijn spel gemist en rondgetuurd   Of een u goedgezinde geest den ban   Van toovervloek genomen had van mij....   En of ik soms van ver kwam door een beemd   Met bloemen overspreid en overstraald   Van lila licht der hooggerezen maan....   En roerde een vogel even in zijn nest,   Dan klopte uw hart snel, droomende mijn tred.   Wanneer ik naast u ging, was iedre bloem   Niet meer zoo mooi, als toen gij gingt alleen.   Zoo vleidet gij me en als ge uw armen om   Mijn middel sloot, dan loog uw mond zoo schoon:   “Dit is een onverbreekbre ring van Min!”       Herinner u, dien laatsten avond in   Het woud aan zee bij volle maan, toen wind   Mijn sluier joeg in wilden rozenstruik,   Hoe 't ragge weefsel scheurde in doorn en ik   Mijn hand bezeerde bij het snelle ontwarren   En 't witte gaas bedierf door vlek van bloed.   Toen ik het schuim met bloemen vergeleek,   Die, niet tevreden met hun stillen stand,   Vroegen als gunst om 't leven in te gaan,   Nu willoos dolen over 't woelig vlak   Der koele groene golven en wier zucht   Nu 't vroeger leven is, weer stille plant   Te zijn, te bloeien op vergeten plek.   Hoe ze begeerden naar 't verlaten land   En konden komen tot den versten boord   Waar water zich in vorm van baar bevindt...   Totdat de macht, die vrij hen dolen liet,   Hen van 't verlangde land weer reet terug   Tot ver in zee; hen weer begeeren deed   Tot versten zoom en weerom reet terug,   Zóó dat het leek me of die verlaten bloemen,   Gedoemd tot eeuwgen dool op waterwei,   Reikende handen hadden, weenende oogen,   Schreiende stemmen, smeekend in geruisch,   Begeerend naar 't geluk verloren eeuwig.   Ziet gij daar niet dien rooden bloedgen schijn?   Zeidet gij toen, als 'k even zweeg en keek.   En 'k zeide uw naam en toen: De geest der zee   Is eindloos wreed als meester van den vloek.   Die bloemen dáár, die eeuwge rust verloren,   Zij wilden - in hun groot vergeefsch begeer   Naar de verlossing - grijpen 't klein gestruik   Dat loten nijgt in zee en zie het groen   Kristallen zwaard van geest der zee sneed af   Den arm, die hulp zocht bij den zwakken twijg.   Toen lachtet gij; dan zijn wij neergedaald   Tot aan den zoom der zee en in de struiken   Vonden wij witte plantenwarsels veel,   Handengelijk, gekapt van armen, rood   Het rottend eind van 't vlies der stengelschêe.   Dat is het bloed, zeidet gij mij, die stond   Als een versteende vrouw, deerlijk begaan   Met heel die smart dier vele bloemen. Gij   Verweet die smart aan ongezond begeer.   Wij wisten niet wat dra gebeuren zou,   Al joegt gij met een kus mijn angst van mij.   Dat bloed, die handen waren profetie....       Ik ben het leven uwer ziel in rouw   En ziel van liefde van uw ziel van haat.   Waar ik u om verstiet, bestaat niet meer.   Sinds weent gij eeuwig om dat uur van vloek   En ieder uur slaat in uw ziel een pijn,   Die schroeiend brandt, als steek van heet metaal....’       Dan zweeg de stem van ver. Het ijl geluid   Verloor zich in 't geruisch der wijde zee....   De verre vlam daalde in een mist van schuim....   Een wind voer door de boomen van het woud....   Een wolk verborg het glansgelaat der maan....   En het werd stil als een plechtig uur....       Toen kwam de lang verbeide stond, dat ban   Van toovervloek geheven worden kon   Of voor een tijd van jaren lang vernieuwd.   In donkere gestalte stond de minnaar   Der bruid der onbekende zee aan 't strand   Beidend den geest, die stond in zijn bevel   En 't vroeger lief getooverd had tot wezen   Van golf in vorm van mensch, waarin de ziel   Tot straf bleef om te lijden heev'ger pijn.   De geest verscheen op roep van vreemden naam   En wetende 't begeer van donkren man,   Sprak hij in woorden van bevrozen lucht:   ‘Uw lief werd oud, zij leefde met den tijd,   Gelijk de schepslen al en ik uw vriend,   Genietend mee zoo menig wonder feest   Door uw fantastisch brein gedacht tot droom   Die leeft. Ik zal ze in die gedaante u toonen   Haar na de heffing van den ban behoorend!’   De geest verdween en langs het blauwe strand   Waarop 't geruisch der zee melodisch brak,   Kwam er een vrouw die 's levens hoogte reeds   Verliet.... Dan stond zij voor hem, starend de oogen   Of ze heel ver door iets genoodigd werd   En sprak: ‘“Gij hebt alleen mijn haar bemind!   Laat mij nu gaan naar de eeuwge rust! Waarom   Bracht gij mij jarenlang in pijn? Kon ik   Niet minnen, wien ik wilde? Nog hebt gij   Macht over mij, uw wil en 'k word weer bruid   Der onbekende zee. Ben ik niet schoon   En 't mooie lijden waard? Doch neen, ik dwaal,   Gij haat mij niet meer, zult zoo wreed niet zijn.   'k Verlang zoo vurig de eeuwge rust! O, toen   Ik schoon was heb ik nooit gesmeekt, maar nu   Gij mijn ellende ziet, vergeef! vergeet!!   Mijn haar eens goud werd grijs. Laat mij toch gaan?”’   ‘““Is dat die schoone vrouw?””’ ‘Dat is die vrouw!’   ‘““Ik wil dat 't zingen van de zee begint!””’   ‘“Laat mij toch ingaan naar de.... kreet de vrouw.   De geest had reeds 't geheime teeken klaar   ....naar de eeuwge rust!”’ klonk 't smartlijk nog van ver   In schreeuw van ziel in doodsnood, dan werd 't stil.       Een wolk vloog van het glansgelaat der maan   Als duistre vlinder van een bloem van licht....   Een wind voer door de boomen van het woud....   Een verre vlam rees uit een mist van schuim   En over de onbekende zee klonk een   Gehuil alom in echo's, roep der weer-   verdoemde... Dood..! Rust..! Eeuw..! Dood..! Eeuwge Rust!!!       De man aan 't strand riep tegen in gehuil:   ‘““Ik wil uw oude pracht, weer zijt gij schoon!   En heerlijk brandt uw ziel in goudgroen lijf,   Spelen de golven met uw schuimen haar.   O, zing, o zing, als in dien tijd zoo ver   Bij luitspel lied uit landen lang gelêen.””’   ‘“Kom dood..! Eeu..! Dood..! Kom..! Rust..! Eeuw..! Eeuwge Rust..!       ‘““Is dat uw lied een bloemenkrans gelijk   Waarin op ieder blad van iedre bloem   In goudkus afdruk van goud lippenpaar?   Wat macht is u, dat gij mijn wil weerspreekt?””’   ‘“Ik zie uw dood, los snel den vloek, mijn doem   Wordt anders doem van u en dat voor eeuwig!   Ik heb u lief en bidt voor u, die haat!   Een wezen hooger dan de geest den vloek   Vernieuwend, nadert, dáár! In donkre wolk   Rijst hij tot storm!! Uw dood... Mijn doem uw doem!!!””’   Een wind voer door de boomen van het woud....   Een vlaag sloeg klauwen lucht in 't bruisend loof....   Daar rees de storm verwoed in woest gehuil   En sloeg de stammen in de wilde zee....   De verre vlam van bruid der zee verdween   In zuil van water, die zich hooger hief....   De geesten van het woud vloekten den god   Der zee, die van de zee dien van de lucht,   Die van de lucht dien van den storm en deze   Dien van het woud en wilder werd hun kracht....   Een hand van water greep den doemverwekker   In angst vergeefs den geest der vloeking roepend....   Een vuist van hout hieuw doodend op zijn hoofd   En sloeg zijn lijf in donkergroene zee   Die brulde van den storm, waarover klonk   In eevne stilt' stem der verdwenen bruid   Erbarming smeekend voor die wreede ziel.   De wolken vatten vuur van snelle vaart,   't Geboomte smolt tot vloeiend hout, dat stolde   In vormen-zonden van die ziel, op zee   Joegen de zuilen water naar de zuil   Waarin de ziel der bruid in wilden wervel   Van vuurspiralen naar de wolken rees.   Toen ziel van doemer 't lijf verliet had storm   Die ziel gezweept omhoog tot boven zuil   Waarin de ziel van de gedoemde rees;   Toen greep die zuil die ziel, die daarin daalde   En joeg langs ziel door haar weleer verdoemd   Tot vreemden vloek van eeuwgen haat en in   't Voorbijgaan sprak de een des anders naam en zagen   Ze elkaar voor 't laatst in eeuwigheid en als   Die ééne ziel in lucht de zuil verliet   En de andre in zee de wortels zag der zuil,   Dan lei de storm zich plots en werd het stil.       Een enkle wind, die zich verlaat had, voer   Door het geteisterd woud en vond als kind   Van wondren storm den dood in donkre zee.   Een wolk joeg van het blauw gestraal der maan   Als een verdoemde ziel van God voor eeuwig.   Gestadig ruischen van de oneindge zee....   Het graf van eeuwig onverklaarbren storm....       Alleen bij wisseling van dag en nacht,   Van zon en regen of verhevelingen,   Van herfst en winter, lente en zomer roept   In zacht geklaag uit 't midden van de zee   Een stem om dood en eeuwge rust en is 't   Alsof een licht brandt onder 't groene vlak   En 't licht de stem is die zoo roerend smeekt,   De stem van een sinds lang verloren ziel,   Die niemand heeft, die haar nog vinden kan,   Wijl zij begraven ligt in 't vreemd geheim   - Dat niemand weet - der onbekende zee. 26/6 1914. VORIGE VOLGENDE