zaterdag 11 mei 2019

Dichtersbankje | Leo Vroman en Tineke Vroman | Georgine Sanders

Foto: ©Albert Hagenaars | Centrum Prabolinggo | Java

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichters en gedichten) voorraad HagenaarsLeo Vroman⇲ en Tineke Vroman⇲ 



Vanwege de geboortedag van Leo Vroman (10 april 1915 - 22 februari 2014) werd op NPO2 uitgezonden: Profiel: Leo en Tineke Vroman (Human) In het leven van dichtersechtpaar Leo (94) en Tineke Vroman (88) staan de liefde, het leven en de dood centraal. Op de vraag naar de voorwaarde om samen zo gelukkig oud te worden hoeft Leo niet na te denken: 'Liefde'.

Cold Rain

Liefdesbankje | Utrecht
Ogendicht | Maarten Doorman leest Leo Vromans VREDE


Voor wie dit leest

Muara Enim (1926)

Oud jeugdhuis waarvan ik geen inhoud weet

dan schaduw flakkerend in het olielicht,

angst door het krijsen van katten in duisternis,

nog bangzijn voor slangen als het gras beweegt.



Mijn moeder naaide, soms bakte zij brood.

Maar wat speelden wij kinderen in het lege

huis, de verwilderde tuin? Ik heb het ook nooit,

voordat het te laat was, zelfs willen weten.



Losse momenten die evenveel leegte

lieten, nooit samenvielen met het verslag

van de foto's, tot aan de dag dat mijn vader zag

dat hij mij had leren lezen. Toen bleven de vele



huizen waar wij eens woonden verder bevolkt

door mensen, meubels en boeken, en toen begon

mijn geschiedenis. Met wie kan ik die delen?
Bezoek aan Malang (1930)

Mijn grootmoeders huis had een tuin vol geheimen,

verborgen viooltjes die ik mocht zoeken.

Zij maakte mijn kop chocola in haar kamer

die vol stond met foto's, diepzinnige boeken.



Mijn grootmoeder wist zich omgeven door geesten.

Zij zag de kleuren van het goede en kwade

en las je gedachten. Zij was onbevreesd,

dit had zij bereikt door haar studie, na jaren.



Maar nog weer later hoorde zij stemmen

een onnoembaar kwaad van haar spreken, die volgden

haar waar zij ook was. Zij bleef studeren. Geen mens

die het weten wou, zelfs niet haar dochter.



Zij is al lang dood, maar ik weet waar zij wonen,

haar geesten: in bloemen die trillen op wind-

stille lucht, in de kruinen van bomen.

Ik kon ze nooit zien en verdien dat ook niet.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten