Deurgaonde waegeskes en paedjes
Met ‘n dertigsten zonder middewinterstappen,
ol’joorsdag ‘n wezenlozen vri-jdag, nao een joor
met niks as naregheid en zonder steernefônkeln
d’n eersten en tweeden ni-jjoorsdag feesteloos
as een deursnee zaoterdag en matten zondag
gewier ‘t mien asof de tied een hörte minder
huu hiel dan ‘s-endensjoors lech gebruukelek.
A-j zo raps moor muu ‘t ni-je joor in schoeft,
dat al haost te völle op ‘t olde lik te lieken,
dan aovervölt ow mangs een valsen dekken
den ow gin enkel gräödjen warmte bieden kan,
den ow alleneg moor van alles af kan sluuten
en ow a-j niet oppast all’n loch benemmen zal
den meer dan alle joorn veurhen now neudig is.
Laot mien dan zo vlot as meugelek weer denken
an de waegeskes en paedjes die ‘t laeven teikent
en zelfs wieter slakkert woor ‘t naar onlieke is
um ons de tied deur te laoten gaon; die niet stopt
veur Silvester en andere heufdgrenzen of muurn en
zich nog zo’n betjen laot belopen at tied en ruumte
tussen laeven en dood ons uutzicht soms benemt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten