Foto: © Bert Bevers | Sint-Sebastiaanskerk | Linkebeek
Uit de collectie Mellendijk (keuze dichters en gedichten) voorraad Bevers: De Omsmeders | André van Sabben | Helma Snelooper | Dick Molenaar
Gesualdo’s gezangen
Aan
lijden en sterven van Christus heb ik
getracht
in de menselijke stem een ontroering
aan te
brengen ingegeven door het hart.
De
lijdensweg en de dood van
hun
Koning dompelt geheel
Jerusalem
in diepe rouw.
Dat Hij
verrijst na 3 dagen
is
volgens de voorspelling
twijfelachtig
voor het volk.
Na Zijn
graflegging is alles
moeilijk
te verwerken, hoe
moet het
nu verder.
Het
levende water, de oorsprong
van
alles, is door Zijn kracht
opnieuw
gaan stromen.
Elke
hindernis overwint Hij,
zelfs
de duivel vlucht.
Twee
vrouwen zagen slechts
lendendoeken
in het graf liggen,
zij die
het leven doorgeven
hebben
de dood niet gevonden.
Hun
smart wordt omgezet
in
hoop, dit gebeuren gaat
hun
verstand te boven.
De adem
van mensen heeft in
klank
en woord, de droefenis over
Zijn
sterven, levend gezongen.
Levend water
vader
aan de
andere kant
in een ander
land
was deze
beker aan je voorbij gegaan
gif en
gram
maar je
dronk voor de lieve vrede
en
vleugellam,
uitgedroogd,
beschimpt en geslagen
hebben je
ogen mij gezocht
wilde je
wat vragen
heb ik mij
afgewend, verblind van angst
om je
aanraakbaarheid
kon ik
niet met je waken
was ik te
zwak om je te dragen
een
buitenstaander nam je kruis op
in het
laatste licht van de avond
en ik ben
een andere weg gegaan,
nalatig
vader
aangespoeld
aan de
andere kant
in een
ander land
heb ik
bedacht dat mijn overvloed aan tranen
jou toch
moet kunnen laven
zodat je
zult opstaan
zoals je
altijd hebt gedaan
bij het
allereerste licht
je zult
vragen: hoe gaat het, mijn deerntje
en je
raakt me aan
als een
vader
in de kom
van je arm
en vol
erbarmen
-want je
wilde altijd alleen maar geven-
schenk je
levend water
ecce quomodo moritur
justus
als
het schor geschreeuwde volk
voldaan
zijn brood en pap opzoekt
is het
volksvermaak voorbij
het
spannend spel gespeeld
die het
goede deed
die
vriendschap smeedde
sloot ademloos
de mond
en boog
geknakt het moede hoofd
recessit
pastor noster
het licht
trekt zich terug
haar
hand strekt zich
en anderen
nemen af
het lijf
dat leed
brengen in
witte wade
maria’s
moederkind
naar het
woordloos niets
met stenen
slot vergrendeld
het licht
trekt zich terug
tot in de
nacht
hier wordt
verdriet
in een
verdroogde traan
verbeeld
de wanhoop
in muziek
op half
verlaagde toon gezet
een hele
eeuwigheid
maakt
plaats
voor de
gebroken tijd
het
licht trekt zich terug
tot in de
nacht
tot in de
tuin
tot in de
grot
en schuilt
hier
eindigt pijn
en
zal de
grote stilte
ook
zoete
rustplaats zijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten