Dichtersbankje | Cornelis Vreeswijk

Foto: © Bert Bevers | Kammenstraat, Antwerpen

Uit de collectie Mellendijk (keuze tekstschrijver en vers) voorraad Mannen van Bevers: Cornelis Vreeswijk>

Blues voor Jacques Brel

Roestige stegen, daken vol roet
Parende honden, zuipen en bloed
Om vis wordt door vrouwen gestreden
Gegil, schel en hoog
En Paul gelukzalig in slaap is gegleden
Z’n kop tegen ’t glas, aan de toog

En in Antwerpen klinkt er een trekzak
die speelt
Een lied, een chanson
Over hem, over hem, alleen hem
en vele miljoenen meer
Hij is als een draaitol die draait en dan stopt
En daarna beweegt-ie nooit meer

De rails zijn kapot, een trom die toch rijdt
Zwarte ruïnes uit diepzwarte tijd
Ik sluit mijn ogen en hoor op de straat
Een ritmisch kabaal
En ik zie een verkoolde prent, een soldaat
Verdronken in ijskoud staal

En in Antwerpen klinkt er een trekszak die
speelt
Een lied, een schanson
Over hem, over hem, alleen hem
En vele miljoenen meer
Hij is als een draaitol die draait en dan stopt
En daarna beweegt-ie nooit meer

Mooie Minouschka, Katendrechts kat
Jenever, jenever, en iedereen zat
Het ruikt naar frituur en naar rozen
Van Rue de Becq
En in steegjes vliegen de slipjes van hoeren
Van waslijnen over het hek

En in Antwerpen klinkt er een trekzak die
speelt
Een lied, een chanson
Over hem, over hem, alleen hem
En vele miljoenen meer
Hij is als een draaitol die draait en dan stopt
En daarna beweegt-ie nooit meer

Hier in mijn Antwerp, zwerf ik en biets
Denk: niets is alles en alles is niets
Verdwenen de accordeonist
Die nooit werd beloond
Verdwenen de zwerfster die nooit werd gemist
En nooit ergens heeft gewoond

En in Antwerpen klinkt er een trekzak die
speelt
Een lied, een chanson
Om haar, om haar, alleen haar
En vele miljoenen meer
Zij is als een draaitol die draait en dan stopt
En daarna beweegt ze nooit meer

Read more: https://muzikum.eu/nl/123-39-25272/cornelis-vreeswijk/blues-voor-jacques-brel-songtekst.html#ixzz51af5sejp

Dichtersbankje | Bruce Springsteen

Foto: © Bert Bevers | Rivierenhof | Deurne

Uit de collectie Mellendijk (keuze tekstschrijver en song) voorraad Mannen van Bevers: Bruce Springsteen>

Dichtersbankje | Herman Gorter

Foto: © Bert Bevers | Frankrijklei | Antwerpen

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers: Herman Gorter>

Weet iemand wat op aard het schoonste is,
Het allerschoonste? welks gelijkenis
Hij ziet in alles wat hem vreugde geeft?
Waarom hij lief heeft wat rondom hem leeft?
Waarom diè rijkdom en diè een vrouw
En één zichzelf, hoewel ze allen nauw
Weten dat ze iets zoeken dan een woord
Alleen? Weet iemand dit? Wel hoort.
Het is waarom het kuiken zoekt de hen,
Het kind de moederborst, waarom ik ben
Bang voor den winter en den herfst, den nacht
Van 't jaar - waarom een jong kind niet de pracht
Der sterren liefheeft, wel een vlam en vuur
Van een wit kaarsje - met een klaar getuur
Ligt hij op 't kussen wakker, lang en met
Zijn oogen volgt hij 't waaiend flikkren, het
Vlammetje brandt nog in zijn droomen voort.
Het is waarom zang en muziek bekoort,
Maar marmer mij verschrikt en witte kleur,
Ik roode rozen liefheb en den geur
Van blinkend fruit en verf van donzig ooft.
Het is waarom een meisje een man belooft
Te stoven in haar armen en verlangt
Naar 't warme mooie huw'lijksuur, ze dankt
Hem voor zijn liefde, of hij anders kon.
Het is vuur, de warmte, 't is de zon.

© Herman Gorter | fragment Mei | boek 1>

Dichtersbankje | Sebastiaan Roes

Foto: © Bernhard Harfsterkamp | Hemmink | Miste 

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht): voorraad Bernhard Harfsterkamp: Sebastiaan Roes>

Der Untergang des Abendlandes

't Geet met Hemmink,

Esselink en Hesselink

as met de olde spraoke:

't gebont dat kraakt,

't dak dat lekt,

de pöste bunt varveloos...

En de roetn knapt kapot.

@Sebastiaan Roes | Arfgood | verzamelde gedichten | Fagus | 2009

Dichtersbankje | Jacques Brel | Ernst van Altena

Foto: © Bert Bevers | Beggaardenstraat | Antwerpen

Uit de collectie Mellendijk (keuze tekstschrijver en lied): voorraad Mannen van Bevers: Jacques Brel | Ernst van Altena 

De Stier

Ach, de stier verveelt zich zo op zondag
Als hij moet rennen tot ons vermaak
Nee, voor de stier is de zondag meer een óndag
Van zon en bloed, van zand en doodsoorzaak
En alle krentenwegers voelen zich een Don Juan
En alle kostschoolmeisjes dromen van een
      Spaanse man…
Oh!
Wie weet waaraan de stieren denken
Als ze draaien, dansen, zwenken
Zo naakt, zo weerloos, zo melancholiek?
Oh!
Wie weet waarvan de stieren dromen
Opeens oog in oog gekomen
Met alle horendragers in ’t publiek?

Ach, de stier verveelt zich zo op zondag
Als hij moet sterven tot ons vermaak…
De laatste dag dat hij nog in de zon mag:
Daar zijn de picadores… met hun laffe taak!
En alle krentenwegers voelen zich García Lorca
En alle kostschoolmeisjes doen la Carmencita na!

Ach, de stier verveelt zich zo op zondag
Als hij moet sterven tot ons vermaak…
Daar komt de matador, het zwaard al in de aanslag
Daar suist het neer, ’t publiek schreeuwt juichend
      ‘RAAK’
In dat triomfmoment voelen de krentenwegers zich als
      Napoleon!
En alle kostschoolmeisjes voelen zich opeens
      Madame de Maintenon…
Oh!
Zou soms de stier als hij de geest geeft
Dromen wat hij straks voor feest heeft
Als in de de hel de MENS brandt zonder pardon
Oh!
Of zou hij ons in ’t stervensuur
vergeven? Denkend aan het vuur
van Carthago, Waterloo, Verdun, Stalingrad
Hiroshima, Bangladesj, Sinaï, Saigon!

Les toros

Les toros s’ennuient le dimanche
Quand il s’agit de courir pour nous
Un peu de sable du soleil et des planches
Un peu de sang pour faire un peu de boue
C’est l’heure où les épiciers se prennent pour Don Juan
C’est l’heure où les Anglaises se prennent pour Montherlant
Ah!
Qui nous dira à quoi ça pense
Un toro qui tourne et danse
Et s’aperçoit soudain qu’il est tout nu
Ah!
Qui nous dira à quoi ça rêve
Un toro dont l’œil se lève
Et qui découvre les cornes des cocus

Les toros s’ennuient le dimanche
Quand il s’agit de souffrir pour nous
Voici les picadors et la foule se venge
Voici les toreros et la foule est à genoux
C’est l’heure où les épiciers se prennent pour Garcia Lorca
C’est l’heure où les Anglaises se prennent pour la Carmencita

Les toros s’ennuient le dimanche
Quand il s’agit de mourir pour nous
Mais l’épée va plonger et la foule se penche
Mais l’épée a plongé et la foule est debout
C’est l’instant de triomphe où les épiciers se prennent pour Néron
C’est l’instant de triomphe où les Anglaises se prennent pour Wellington
Ah!
Est-ce qu’en tombant à terre
Les toros rêvent d’un enfer
Où brûleraient hommes et toreros défunts
Ah!
Ou bien à l’heure du trépas
Ne nous pardonneraient-ils pas
En pensant à Carthage Waterloo et Verdun
Verdun

©Jacques Brel | ©Ernst van Altena

Bron: Pluche, de mooiste liedteksten/Nijgh & Van Ditmar. 

Dichtersbankje | Guillaume Apollinaire

Foto: © Peter Bevers | Bajo de San Jacinto | Lanzarote

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers: Guillaume Apollinaire>

Vertaling: © Kiki Coumans | met dank aan Maarten Buser

Dichtersbankje | Tonnus Oosterhoff

Foto:  © Peter Bevers | Yaiza | Lanzarote

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht): voorraad Mannen van Bevers: Tonnus Oosterhoff>

water 

Het water begon zich te schamen

voor wat het was en altijd gedaan had

. Namens iedereen kwam een vis aan land

om een regeling te treffen.

De vis rechtte zijn rug:

"Mensen: drie wensen."

Het strand was leeg, alleen de schelpen

hadden de vorm van mutsen met oren eronder.

Het uitgekookte dier moest zijn lachen inhouden.

Ik kan beloven wat ik wil, dacht het.

Dit kost me geen stuiver. De geschiedenis is ja nog niet begonnen.

Ik moest maar eens gaan teruglopen door de branding.

Of zal ik hier nog wat blijven? Droog ben ik nu toch.

Het is wel heerlijk, die zeewind.

©Tonnus Oosterhoff

Dichtersbankje | Jan Jacob Slauerhoff

Foto: © Peter Bevers | El Golfo | Lanzarote

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers: Jan Jacob Slauerhoff>

Zeekoorts

Ik moet weer op zee gaan, een goed schip en in 't verschiet
Een ster om op aan te sturen, anders verlang ik niet.
Het rukken van 't wiel, 't gekraak van het hout, het zeil ertegen,
Als de dag aanbreekt over grauwe zee, door een mist van regen.

Want de roep van de rollende branding, brekende op de kust,
Dreunt diep in het land in mijn oren en laat mij nergens rust,
't Is stil hier, 'k verlang een stormdag, met witte jagende wolken
En hoogopspattend schuim en meeuwen om kronk'lende kolken.

Ik ben een gedoemde zwerver, waar moet ik anders heen?
Maar gelaten door de wind gaan, weg uit de stad van steen.
Geen vrouw, geen haard verwacht mij. Ik blijf ook liever zonder.
'k Heb genoeg aan een pijp op wacht en een glas in 't vooronder.

Dichtersbankje | Frank van Pamelen

Foto: © FRAN/CK | Thuissituatie | Bergen op Zoom

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) vooraad FRAN/CK: Frank van Pamelen>

Ikea
Bonde, Balder, Björken, Billy, Gunntorp, Ribba. Dokument,
Tjabba, Jutta, Mäkta, Nyland, Prägel, Dirigent,
Fjeldal. Knut, Rektangel, Stave, Lagfors, Leksvik, Lillberg,
Lack, Klyka, Klitten, Klubbo, Klave, Klappa, Klippa, Klunsa,
Klack, Arstid, Öresund, Jakt, Jekke, Dalby, Wicke, Reba,
Läns, Flimrick, Flatdal, Flöte, Flekke, Flit, Flax, Fluffig,
Flygge, Fläns.
(Dit sonnet is nog niet klaar. Zet het zelf maar in elkaar.)

© F. van Pamelen, Nijgh & Van Ditmar, 2008

Dichtersbankje | F. van Dixhoorn

Foto: © Bert Bevers | Runcvoortpark | Merksem

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedichten) voorraad Mannen van Bevers: F. van Dixhoorn>

Wonderlijke vlek>

Dichtersbankje | Hendrik Marsman

Foto: © Bert Bevers | Knielbankje naast O.L.V. van Fatimakerk | De Panne 

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers: Hendrik Marsman>

Crucifix

Tussen het venster en de donkre wand 
een eenzaam man, een kruisbeeld in de hand. 

zijn hart wordt stil en bovenwerelds wit: 
het hoort hoe hij in duizend angsten bidt. 

en het ivoren Lichaam van de Man 
tussen twee zwarte kruisen wordt een vlam, 

die het beslagen duister diep doorlicht: 
een weergaloos, doorschijnend vergezicht: 

over een woest, ontembaar bergland, groot 
en weerbarstig, het donker randgebergte van de Dood,

klimt langs een wankel gemzenpad 
een man naar het verborgen ontoeganklijk hart 

der hemelgletschers, steil, vermetel, smal. 
en stijgend, roekeloos aan zichzelf ontstegen, vindt 

hij, verscholen tussen puin en ijs, 
de schemerende bloei van edelweisz 

en alpenrozen, de stille bloemen van het Paradijs.

© Hendrik Marsman

Verzamelde Gedichten

Dichtersbankje | Jan Glas

Foto: © Peter Bevers | Loppersum 

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers: Jan Glas>

Zo is t nait goan

Tot elks verboazen bleef de dikke buurvraauw

toun ze ainmoal sturven was

gewoon deurproaten:

laange citoaten oet olde Polygoonjournaals;

mainst versloagen over keunelke familie

en de vreugdevolle maaidoagen van 1945.

Eerst wer der docht, t liek is nog waarm,

as t verstieft krampt mond heur wel stom.

Mor zo is t nait goan.

Ze begon te zingen: kienderverskes

dij de mainsten allaank vergeten waren,

pareltjes van onschuld en hoop.

Verzichteg begon der ain mit te zingen.

En nog ain, en weer ain. Tot elk zong.

Der wer n trekharmonikoa regeld.

 © Jan Glas

Uit: Dubbel Glas - Ale Gedichten (Uitgeverij kleine Uil, 2012)

Dichtersbankje | Willem Kloos

Foto: © Bert Bevers | Zeelaan | De Panne

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers: Willem Kloos>

Van de Zee

Aan Frederik van Eeden

De Zee, de Zee klotst voort in eindeloze deining,
De Zee, waarin mijn Ziel zichzelf weerspiegeld ziet;
De Zee is als mijn Ziel in wezen en verschijning,
Zij is een levend schoon en kent zichzelve niet.

Zij wist zichzelven af in eeuwige verreining,
En wendt zich altijd òm en keert weer waar zij vliedt,
Zij drukt zichzelven uit in duizenderlij lijning,
En zingt een eeuwig-blij en eeuwig-klagend lied.

O, Zee was Ik als Gij in àl uw onbewustheid,
Dàn zou ik eerst gehéél en gróót gelukkig zijn;

Dán had ik eerst geen lust naar menselijke belustheid
Op menselijke vreugd en menselijke pijn;

Dan wàs mijn Ziel een Zee, en hare zelfgerustheid
Zou, wijl Zij groter is dan Gij, nóg groter zijn

© Willem Kloos (1859 - 1938)

Dichtersbankje | Paul Ilegems

Foto: © Bert Bevers | De Markt | De Panne

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers: Paul Illegems>

Frituur Marleen


Frituur Marleen, hoewel zeer florissant
Moest onlangs dicht: een anonieme brief.
De buurt scheen dit maar moeilijk te verkroppen.
De halve waarheid slechts kwam in de krant.

Marleen was wel een tikkeltje naïef
Maar had het strippen in de vingertoppen
En danste onder 't bakken expressief
Op melodietjes uit haar portatief.

Maar ook (en hierin was zij niet te kloppen)
Nam zij graag weg wat om de heupen spant
Om tussendoor een onverschrokken klant
Een hoogst intieme friet te laten soppen.

Dit was, behalve lichter te verteren
Ook heel wat lekkerder dan kut met peren.

© Paul Ilegems  1946
Uit: Eeuwig zingen de frieten. Liverse 2015

Dichtersbankje | Lieven Tavernier

Container | Schelde Linkeroever | Antwerpen

Uit de collectie Mellendijk (keuze tekstschrijver-lied) voorraad Mellendijk: Lieven Tavernier>

De fanfare van honger en dorst

Ze liepen in Gent rond 
Ze waren met zessen 
Ze kwamen van nergens 
Gingen nergens naar toe 
Vanaf de terrassen 
In de koffiehuizen 
Bekeken ze de mensen 
En hun drukke gedoe 
Ze liepen hun hoofd in de wolken 
En werden dan wakker met honger en dorst 
En iedereen riep: kijk daar gaat de fanfare 
De fanfare van honger en dorst 
De fanfare van honger en dorst 

Ze hadden geen geld 
Om eten te kopen 
Maar ze wisten voor alles 
Het juiste adres 
Mosselen bij Leentje 
En frieten bij Helga 
En Annie bewaarde voor hun ziel wel een fles 
En elke nacht nog net voor het slapen 
De laatste vijf Franken in Eddy's jukebox 
A hard rain's gonna fall 
Ze zongen het allemaal samen 
Met de fanfare van honger en dorst 
De fanfare van honger en dorst 

En kwam er een vrouw 
Die een van hen meenam 
Dan namen ze afscheid 
En zegde vaarwel 
De fanfare trok verder 
Met minder leden 
De toon in mineur 
De begrepen het wel 
Maar er was nooit een vrouw 
Die mooier kon zingen 
Dan onze fanfare van honger en dorst 
Dus het duurde nooit lang 
Of ze waren weer samen 
Met de fanfare van honger en dorst 
De fanfare van honger en dorst 

Ach wie van hen had 
Toch ooit durven denken 
Dat ieder van hen 
Voorgoed weg zou gaan 
Ze hebben toen zelf 
De fanfare ontbonden 
Ze hebben als iedereen 
De prijs zwaar betaald 
De prijs van de vrijheid 
In ruil voor wat centen 
Een baan bij de bank 
Of een auto, een kind 
Maar ergens in de stad 
Speelt de nieuwe fanfare 
Nieuwe fanfare van honger en dorst 
Een nieuwe fanfare van honger en dorst

Lieven Tavernier

Jan De Wilde

Thé Lau

Dichtersbankje | Peter van Lier

Foto:  © Bert Bevers | Museum Aan de Stroom  | Antwerpen

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers: Peter van Lier>

Antwerpen

is mooi van kleur en alleen om de motieven is ’t de moeite
waard;
langs de kaaien is het echt,

de schepen als hoofdzaak
met water en lucht,

een fijn grijs,

en in ’t algemeen vind ik het wel waar wat men van Antwerpen zegt,
dat de vrouwen er mooi zijn:

lichtere tonen in het vlees,
lila tonen in de kleren –

alsof ik tien jaar
cellulair

had gezeten. De verschillende entrepots en hangars aan de
kaaien zijn
erg mooi: een
ondoorgrondelijke warboel, grillig, eigenaardig –
desillusionerend. Doch – het is een goed oudhollands spreekwoord:
despereert

niet.

Peter van Lier
uit: ' De Gids', februari 2009.

Dichtersbankje | Drafi Deutscher

Foto: © Hans Mellendijk | Platz des Westfälischen Friedens | Münster

Uit de collectie Mellendijk (keuze tekstschrijver en lied) voorraad Mellendijk: Drafi Deutscher>

Marmor, Stein und Eisen bricht | 1965

Platz des Westfälischen 

Dichtersbankje | Kees van Kooten en Wim de Bie

Foto: © Hans Mellendijk | NS-Station Zwolle | Zwolle

Uit de collectie Mellendijk (keuze tekstdichter en lied) voorraad Mellendijk: Kees van Kooten en Wim de Bie>

Dichtersbankje | Rutger Kopland

Foto: © Hans Mellendijk | De Brink | Assen | Bankje: Jurgen Bey

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht): voorraad Mellendijk: Rutger Kopland>

Onder de appelboom

Ik kwam thuis, het was
een uur of acht en zeldzaam
zacht voor de tijd van het jaar,
de tuinbank stond klaar
onder de appelboom

ik ging zitten en ik zat
te kijken hoe de buurman
in zijn tuin nog aan het spitten
was, de nacht kwam uit de aarde
een blauwer wordend licht hing
in de appelboom

toen werd het langzaam weer te mooi
om waar te zijn, de dingen
van de dag verdwenen voor de geur
van hooi, er lag weer speelgoed
in het gras en ver weg in het huis
lachten de kinderen in het bad
tot waar ik zat, tot
onder de appelboom

en later hoorde ik de vleugels
van ganzen in de hemel
hoorde ik hoe stil en leeg
het aan het worden was

gelukkig kwam er iemand naast mij
zitten, om precies te zijn jij
was het die naast mij kwam
onder de appelboom, zeldzaam
zacht en dichtbij
voor onze leeftijd.

© Rutger Kopland
uit: 'Onder het vee' (1966)