Dichtersbankje | De Estafettedichters

Foto: © Hans Mellendijk | Slingebeek | Heelweg | Varsseveld

Uit de collectie van Mellendijk (keuze dichters en gedicht): De Estafettedichters>

Estafettegedicht

1 januari 2007

slingerbeek

het water glijdt en glijdt onder de brug

het is hier zacht en donker en toch speels

maar verderop wordt het deels zon en deels

de schaduw van geboomt dat kaatst terug

maar ’t water glijdt en glijdt gestadig voort

door de bosschages en de weidelanden

terwijl het nooit de veilge rust verstoort

die de avond uitbreidt met zijn donkre handen

o stille beek mij reeds gezel als kind

zoals gij glijdt is ’t dat mijn leven gleed

door zon en schemer noem het lief noem ’t leed

nu sta ‘k en peins en om mij is de wind.

J.Jac. Thomson

2 januari 2007

Wind die orkaan werd raasde rond de beek en aasde

op de bomen die er stonden; in één seconde 

bleek het raak; de kruin die zij voorheen zo mooi 

weerspiegeld had, wiegt sindsdien naakt 

in 't nu weer gladde water.

Met stil ontzag zag ik de nagelaten zwarte gaten…

Ankh Gussinklo

3 januari 2007

Dit is hoe de aarde spreekt.
Zwijg niet langer, dichters,
zangers van het eerste uur:
samen stemmen wij de stilte,
het woord van de natuur.

Peter van Galen

4 januari 2007

Stilte niet door witregel gebaard.

Maar eerder aarzelend in vaart,

fluisteringen ingebed.

De bewoners spreken er een andere taal.

Murmelende beken, komen er op verhaal,  

verletteren tot verlet.

Hans Mellendijk

5 januari 2007

een stil orkest van ruisend blad, aan ruw geknotte bomen

de bas van de duif, de lijster als een heldere sopraan 

tranen als druppels dauw, weerspiegeld op mijn wang

begeleiden mijn gedachtegang 

gulzig haal ik adem, laat de rust diep in me komen

op dit vergeten kerkenpad mag ik me laten gaan

Jolanda van Erkel

6 januari 2007

nu de wereld van kleur verandert

en het licht op dimmen is gezet

weer spiegelt mijn ziel

op de regendruppels

die plassen zijn geworden

Hans Sonneveldt

7 januari 2007 

Nu de aarde toegedekt

haar bruidsschat heeft ontvangen

en in dit tweeduister

zich opmaakt voor de nacht

zal ik de ochtend vieren

die mij in kanten kleed verwacht

Bert Scheuter

8 januari 2007

struik in mijn achtertuin

je stond zo stil zo ingetogen

wat klein 

en wat gebogen

onder zware last

besneeuwde witte bruid te zijn

dick molenaar

9 januari 2007

door de laaghangende nevel van de morgen

wringt het licht en strekt zich uit zonovergoten 

verschijnt het landschap in een zee van kleuren

waar heden de toekomst van verleden laat zien

en men de tijd heeft ingebed openen zich hemel

poorten die naar meanderende nieuwe wegen leiden

Rena Wams

10 januari 2007

Ik loop in stilte

langs het water

en later door de lucht

bomen komen als gerucht

tijdloos over water.

Frits Uringa

11 januari 2007

Wie hier zo tussen kalme singels,

opstand en verstuivend zaad hartgrondig

zwijgend overleven wil moet verstand van bloeien

hebben: de eerste maai laat je het best het hoogste

groeien. Heb van wennen aan dit land nooit spijt en

neem de moeite om de zeis zijn tijd te leren kennen.

Bert Bevers

12 januari 2007

Vertel:

dat ploeg en paard de aarde scheurt

dat graan in goud verandert

de reiger roerloos de slinger bespiedt

het zandpad traagheid liefheeft

de nachtegaal de stilte stiller maakt

vertel het, hier waar je nu bent

André van Sabben

13 januari 2007

zo'n stille Achter-uithoek op de kaart

met hier en daar een beek, een dorp, een paard

en namen eindigend op voord'.

hier wordt het leven stil geleefd,

er wordt niet zoveel nagestreefd

van haast heeft men nog nooit gehoord. 

Marie van Mill

14 januari 2007 

Wij leefden lang alsof ons gaaf geluk niet stuk kon. Maar op een dag

zijn in de beek de vissen dood gegaan en elders

sprak men van een kaal geplukte aarde. Hun nieuwe wereld

stak ook onze oude aan en zure regens kregen vat

op mijn zo zonnige natuur. Nu laat ik los het kind

dat ik op deze datum baarde en alles wat mij over morgen zorgen baart…

Ankh Gussinklo

15 januari 2007 

De oude gebogen man op het braakliggende land de

spade in zijn eeltige hand streelt en bemint de

dierbare grond aait en sust het als een kind

zijn blauwe kiel vergeten op een tak gehangen de

gesprongen aderen kleuren zijn wangen met rivieren rode wijn 

versleten klompen beroeren de aarde tot zij eender zijn

Jolanda van Erkel

16 januari 2007

achter liggende gedachte tussen dromen

en horen van kabbelen, babbelt

een eeuwig sprankel beekje vrolijk van een visser

hij komt niet om te vangen, want ’t beekje

is zijn vriend, serene schone stilte

is hun achterliggende gedachte.

Sebastiaan Janssen

17 januari 2007

De klokken luiden als een stil verdriet –

geluiden sterven weg op schrale winden.

Het is een zoeken en nooit kunnen vinden

van schoonheid in een ongeboren lied.

Ik zoek de stilte die ik daag’lijks mis,

maar weet dat die er nooit meer, nooit meer is.

Roel Posthumus

18 januari 2007

Immer op weg naar ideale lijn
slingert de beek zich voort
langs mijn ogen
voor ons samen zijn.

Zijn kabbelen is mijn babbelen
als ik sprekend zijn spiegelbeeld herken.

Boudewijn Veenendaal

19 januari 2007 

verschijnen dichters aan het water van de Slingebeek

dan schrijven zij zich op wit papier een schaduw van licht

dan scheppen zij boventijdelijk en blijvend breek-

baar als glazen foto’s lucht en landschap in dit gedicht 

dan meandert strofe na strofe het vernieuwd aanzicht

zó verandert deze streek elke dag elke week.

Gerard Beentjes 

20 januari 2007

Tijd kruimelt in knabbelend keten.

Smikkelend zekerder het weten,

koekletters opgezet.

Kinderen likkend aan het glanzende glazuur.

Vrede blikkerend in het schemerend uur,

vervallen het verzet 

Hans Mellendijk

21 januari 2007 

zacht wiegt de zeepbel zich op de zucht 

van ingehouden adem op

de rust van niet gezegde woorden

een eenling draaiend in tere kleuren

dansende droom van verwondering

o breekbaar ogenblik

dick molenaar

22 januari 2007

Blauwer dan de korenbloem

waren jouw ogen toen

tussen de schoven die jij bond

aten wij op de stoppelgrond

eindelijk durfde jij het zeggen

jouw handen in de mijne leggen

André van Sabben

23 januari 2007

hoe zal ik zeggen: loom of traag

het is zo'n stille dag vandaag

ginds hoor'k de Slinge zingen

zo'n dag van alles en van niets:

zon, vogels en een fiets

tas met versnaperingen.

Marie van Mill

24 januari 2007

Aan deze beek zaaide mijn moeder het koren.

Ik was het kind - ontving en wist dat niet.

Man geworden was ik, mijn taal verloren

toen wie mij baarde mij verliet.

Ik trachtte aan die beek haar stem te horen,

maar vond een woordenschat daar in het riet.

Bert Scheuter

25 januari 2007

de avond is zwoel als het begint te duisteren

ik geniet van wat de natuur te bieden heeft

voel me het middelpunt van al wat rondom leeft 

als ik buiten naar de stilte sta te luisteren

hier op de brug hoor ik alleen het kabbelende water,

vergeet de tijd en het wordt almaar later

 Rena Wams