Dichtersbankje | Martinus Nijhoff

Foto: © Bert Bevers | Fort | Wommelgem

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers: Martinus Nijhoff⇲

Het kind en ik

• Ik zou een dag uit vissen,
• ik voelde mij moedeloos.
• Ik maakte tussen de lissen
• met de hand een wak in het kroos.
•  
• Er steeg licht op van beneden
• uit de zwarte spiegelgrond.
• Ik zag een tuin onbetreden
• en een kind dat daar stond.
•  
• Het stond aan zijn schrijftafel
• te schrijven op een lei.
• Het woord onder de griffel
• herkende ik, was van mij.
•  
• Maar toen heeft het geschreven,
• zonder haast en zonder schroom,
• al wat ik van mijn leven
• nog ooit te schrijven droom.
•  
• En telkens als ik even
• knikte dat ik het wist,
• liet hij het water beven
• en het werd uitgewist.

Marinus Nijhoff 
Uit: Nieuwe Gedichten, 1934. 

Sinds oktober 2002 ook te lezen als muurgedicht 

in de Formosastraat in Leiden.

Dichtersbankje | Paul van Ostaijen

Foto: © Bert Bevers | Scheldebron | Gouy

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers: Paul van Ostaijen⇲

Melopee

Onder de maan schuift de lange rivier

Over de lange rivier schuift moede de maan

Onder de maan op de lange rivier schuift de kano naar zee

Langs het hoogriet

langs de laagwei

schuift de kano naar zee

schuift met de schuivende maan de kano naar zee

Zo zijn ze gezellen naar zee de kano de maan en de man

Waarom schuiven de maan en de man getweeën gedwee naar de zee

© Paul van Ostaijen

Dichtersbankje | Rutger Kopland

Foto: © Peter Bevers | Brena Baja | Las Palmas | Spanje 

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers: Rutger Kopland⇲

BAAI

Het blijft en het blijft maar, het gaat
niet voorbij: een geel strand met lege stoelen,
een groene en blauw-groene zee met scheepjes,
grijzige bergen rondom, en over dit alles
een dun, lila, oudgeworden licht.

Het bewoog destijds, er bewoog iets eindeloos,
het was het ademen van de zee, het zachte schuren
van de scheepjes aan hun ankers, het langzaam
zwarter worden en verdwijnen van de baai:
er moest iets komen en het kwam, het kwam maar,
dit was geluk.

Blijft over iets roerloos, een moment waarin
het strand verlaten is, de zee stilgevallen,
de ankerkettingen zwijgen, het licht dat oude
lila houdt, en niets verdwijnt – waarin
de baai daar ligt zoals hij is, voorgoed,

en een verlangen dat dit moment voorbijgaat.

©Rutger Kopland | Voor het verdwijnt en daarna | 1985 

Dichtersbankje | Hugo Claus

Foto: © Bert Bevers | Maurice Verbaet Center⇲ | Antwerpen

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers: Hugo Claus⇲

De zon 

De zon is een Antwerpse planeet

De aarde houdt op bij de Schelde
Cyclonen gaan liggen op de Groenplaats
Van alle machtige steden die vallen
Valt Antwerpen het laatst
Tot op het laatst autochtoon.

© Hugo Claus
uit: 'De Leeuw', in verzamelde gedichten, 2004.

Dichtersbankje | K. Schippers

Foto: © Bert Bevers | Breydelstraat | Antwerpen

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers: K.Schippers⇲

a2 + b2 + c2 + 2ab + 2ac + 2bc
je schoonheid min je ogen noem ik a de geest die in je dartelt b
je ogen
c
opgeteld en minstens een kwadraat gegeven: (a + b + c)2

K. Schippers

Dichtersbankje | John Alec Entwistle

Foto: © Hans Mellendijk |  UMC | De Uithof | Utrecht 

Uit de collectie Mellendijk (keuze tekstschrijver en song) voorraad Mellendijk: John Alec Entwistle⇲

The Who 

Dichtersbankje | J.J. Evendon

Foto: © Hans Mellendijk | Avebury 

Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) 

voorraad Mellendijk: J.J. Evendon⇲

Avebury 

A full moon rises on a clear winter's night
landscape toned silvery by its light.
A chandelier of stars adds presence to the mystical view
of Avebury with its stone circle and avenue.
An instrument once used to connect with the divine power of earth,
which now lies forlorn, forgotten and broken is, quite simply, absurd.
The labour of man, was for the discovery of a spiritual being,
a place to absorb matter and return true healing.
An insight to life that could be seen and used by all,
which cannot be found only in this world.
The celestial heavens provided a point of where to seek
so they built a circle of stones that its power could reach.
A link between this, our world and the universe that surrounds,
to give rise to knowledge without any bounds.
Unfortunately, mankind has become a parasite of the worst kind,
so the soul of the earth remains locked and undefined.
One day, such places may become the saviour we need,
for now, there's nothing, just stones, long grass and weeds. 

J. J. Evendon